روایت تاریخی

از امام سجّـاد علیه‌السلام نقل شده: روز يازدهم هنگام عبوركاروان از قتلگـاه، وقتي به بدن قطعه قطعه، بي‌كفن و دفن نشده پدرم و يارانشان نگاه كردم، تحمّل اين وضع خيلي براي من سخت بود. سخت آشفته شدم و نزديك بود جان از تنم بيرون برود. عمّه‌ام زينب سلام الله‌علیها، حالت مرا كه ديدند به طرفم آمدند و فرمودند: مَا لِي أَرَاكَ تَجُودُ بِنَفْسِكَ، يَا بَقِيَّةَ جَدِّي وَ أَبِي وَ إِخْوَتِي! اي بازمانده جدّ، پدر و مادرم، چرا اين گونه با جان خودت بـازي مي‌‌كني؟ اين چه حالتي است كه داري؟ گفتم: كَيْفَ لَا أَجْزَعُ وَ أَهْلَعُ، وَ قَدْ أَرَى سَيِّدِي وَ إِخْوَتِي وَ عُمُومَتِي وَ وُلْدَ عَمِّي وَ أَهْلِي، مُضَرَّجِينَ بِدِمَائِهِمْ مُرَمَّلِينَ بِالْعَرَاءِ مُسَلَّبِينَ،

لَا يُكَفَّنُونَ وَ لَا يُوَارَوْنَ وَ لَا يُعَرِّجُ عَلَيْهِمْ أَحَدٌ وَ لَا يَقْرَبُهُمْ بَشَرٌ كَأَنَّهُمْ أَهْلُ بَيْتٍ مِنَ الدَّيْلَمِ وَ الْخَزَر؛ چگونه بي‌تابي نكنم؟ ناشكيبايي نكنم، وقتي مي‌‌بينم پدرم، برادرم، عمویم و یاران پدرم، غرق در خون، و غارت شده در اين بيابان رها شده‌اند و كسي هم به سمتشان نمي‌رود و کفنشان نکرده و دفن شان نمی‌کند! كشتگان خودشان را دفن كردند و گویا  از خاندان دیلم و خزرند! ( مسلمان نیستند) عمّه‌ام جواب دادند: لَا يَجْزَعَنَّكَ مَا تَرَى، فَوَ اللَّهِ !  إِنَّ ذَلِكَ لَعَهْدٌ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ، إِلَى جَدِّكَ وَ أَبِيكَ وَ عَمِّكَ، وَ لَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ أُنَاسٍ مِنْ هَذِه الْأُمَّةِ وَ يَنْصِبُونَ لِهَذَا الطَّفِّ عَلَماً، لِقَبْرِ أَبِيكَ سَيِّدِ الشُّهَدَاءِ لَا يَدْرُسُ أَثَرُهُ، وَ لَا يَعْفُو رَسْمُهُ عَلَى كُرُورِ اللَّيَالِي وَ الْأَيَّامِ؛ پسر برادرم از وضعي كه مي‌‌بيني نگران نباش و جزع نكن! به خدا اين عهدي است از خدا كه از طريق جدّ، پدر و برادرم به ما رسيده و وضع چنین نمي‌ماند و در این زمين بر قبر پدرت سيد الشهدا علیه‌السلام علامتي(بارگاهی) نصب مي‌‌كنند كه اثر آن هرگز برطرف نمي‌شود و با گذشت روزها و شب‌‌ها محو نمي‌گردد.[1]

در عصر متوکّل عباسی چند بار حرم سيدالشهدا علیه‌السلام را تخريب كردند؛ حتّي زمين آنجا را شـخم زدند و كـاشتند كه اثري از قبـر باقي نماند؛[2] ولي مي‌‌بينيم كه به كوري چشم دشمنان اهل‌بيت، روز به روز اين چراغ هدايت، فروزان‌تر و جاويدتر مي‌‌شود.